86 Kışı

Şişme bir koltuğun üzerinde yerden tavana kadar olan camdan dışarıya bakıyorum. Hiç adetim değildir, salep yapmışım kendime. Kokusunu içime çeke çeke, lapa lapa yağan karı izliyorum. Hiç bir işim, benden beklenilen veya beklentim yok. Zaman yok benim için. 

Aklımda 1986 kışı var. Günlerdir herkesin bahsettiği o kış.

O sene İzmir’de olan birisi anlatıyor, o kadar uzun kar tatili olur muymuş diye İstanbul’luları kıskanmış, işten izin alıp atlamış İstanbul’a gelmiş. Dünyalar güzeli bir kızla tanışmış İstanbul’da, bu sene 27. Evlilik yıldönümleriymiş.

Kardan gelemeyen Hisarüstü otobüsünü beklerken durakta tanıştığım adamın Vosvosu varmış o sene, adı Nadin. O senelerde modaymış vosvoslara isim koymak. Neyse, sabah işe gidecek, sokağa bir çıkmış Nadin yok ortalıkta. Karları elleye elleye bulmuş arabasını, saatlerce küremiş üstündeki karı, kurtarmış Nadin’i. Kardan arabalarını çıkarmayan diğer vatandaşı da hayrına doldurmuş vosvosuna.... vosvosa 6 kişi sığar mıymış...sığarmış. Neyse, bakmış saat öğlene varmış, daha bir arpa boyu yol alamamışlar, sormuş arabadakilere, bu saatten sonra işe gitmeselermiş olur muymuş? Olurmuş. Kırmış emektarın direksiyonunu Bebek Parkı’na. 6 tane takım elbiseli adam, 6 şişe kırmızı şarap alıp parkta oturup içmişler lapa lapa karın altında. O zamanlar buralar öyleymiş...Yıllar sonra Nadin’i adamlardan birine satmış, altısı da hala görüşürlermiş.

Bizim binanın kapısındaki güvenlik o kış 7 yaşında bile yokmuş. Evden adımını atmasıyla boynuna kadar kara gömülmüş, basmış çığlığı. Biri 4, biri 11 yaş büyük abileri tutmuş kollarından çekip kurtarmışlar...Hep beraber doya doya gülmüşler, en büyük abiden de büyük kardanadam yapmışlar. Ortanca abi 4 yıl sonra vefat etmiş. Güvenliğin dediğine göre o kış kartopu oynarken merhumun attığı kahkahalar hala kulağında çınlarmış.

Trakyalı taksi şöförü memleketteymiş 86 kışında. O sene toprak o kadar donmuş, soğuk öyle bir işlemiş ki tarlalara, Ağustos ayında karpuz kavun dalından soğuk toplanırmış. O yıl bitmeden gelmiş İstanbul’a, bir daha da dönmemiş memlekete, o senenin mahsulünün tadına da bir daha hiçbir yerde denk gelmemiş.

İzmirli’ye, Nadin’in sahibine, güvenliğe, Trakyalı şöföre “peki” deseydim, “Yarın bizi ne bekler?” diye sorsaydım, “Kısmet” derlerdi gülümseyerek.

Sanki geçmişe güzel şeyler sığdıran insanlar geleceği çok fazla takmıyorlar kafalarına. Umursamıyor değiller, güzel ve aydınlık günlerden eminlermiş gibi bugünü yaşıyorlar.

Sonuçta bugün varsak, yaşadığımız hikayeler kadar varız.

Genesis

Tanrı altıncı günün sonunda yeryüzüne baktı ve insanı yarattı.

İnsan savaştı, üşüdü, yedi, yendi, yenildi, anladı, ağladı ve sonunda durdu.

İnsan durunca yalnız kalmasın diye Tanrı sevgiyi yarattı.

Sevgi, insanın birisiyle birlikteliğinin bilinciydi. Bu bilinç kendi kendimize izole

olmamamızı, bağımsızlığımızdan feragat ederek bilinçlenmemizi sağlamalıydı.

İnsan sevgiyi yanlış yorumladı.

Yalnız kalmamak için değil, özgürlüğünden feragat ederek ne kadar yüce bir

varlık olduğunu kendine kanıtlamak için sevdi insan.

İnsan doğru sevebilsin diye Tanrı aileyi yarattı.

İnsan aileyi yanlış yorumladı.

Sevginin kan bağıyla olacağını zannetti. Oysa kan kanundu. Kanunun olduğu

yerde mantık vardı, mantığın olduğu yerde antlaşma. Ve bütün antlaşmalar

sevgiyi bitiriyordu.

İnsanın sevgiyi ilk hissettiği an, kendine yeterli olmadığını fark ettiği andır. Bu,

kendini bilmektir. Ve Adem’in cennetten atıldığı zamana denk gelir.

Sevgiyi ikinci hissettiği an, kendisini bir başkasının içindeki karaktere ait

olduğunu hissettiği andır. Bu, yetinmektir. Ve Adem’in Havva’ya aşık olduğu

zamana denk gelir.

Aşk bu yüzden en muazzam çelişkidir:  kendi kendine yetmemenin

farkındalığıyla yetinebilmek.

Aidiyet

“Gel hele gel...” diye çekiştirdi kolundan garsonun. Saati üç beş liradan akşam 6 sabah 2 çalışmışlardı. Canları çok sıkkın, ter içinde ve yorgunlardı. ‘Hele gel’ çağrısına gidilmemesi için bir neden yoktu. İki garson bulaşıkhanenin kapısına yanaştılar. Her zaman bulaşıkhane olmazdı davetlerde. Genellikle davetlilerden kalanlar gece kamyonete doldurulur, yıkanmak üzere depoya götürülürdü. Bu davetin kendisi de, sıkıntısı da, ama bulaşıkhaneden dolayı eğlencesi de büyüktü. Kapının eşiğinde durup içeriye göz attılar. Bulaşıkhanenin tertemiz kalaylı tezgahı, ayna gibi parlatılmış kap kacak dolapları, boş bulaşık sandıkları, üç tane veledin içinde tüm yazı memnuniyetle geçirecekleri büyüklükte bulaşık küveti ve tepesinde solgun bir davlumbazı vardı. Odanın diğer tarafında bulaşıkçı bulaşık makinesinin önünde dizlerinin üzerine eğilmiş tapınırcasına düğmelere bakıyordu. Ayağa yanındaki boş bulaşık kasalarının içine, tezgahın üzerine şöyle bir baktı son kez. Makinenin han kapısını andıran kapağında kendi siluetini belli belirsiz görüyordu. Garson bir an akisleri göz göze geldi sandı, çekti kafasını içeriye. “Bak şimdi” diye fısıldadı yanındakine. Göz ucuyla eşikten içeriye bir kere daha baktı, parmaklarının ucunda bulaşıkhaneye süzüldü. Masaya çıt çıkarmadan vardığında önlüğünün cebindeki ucu tereyağlı kahvaltı bıçağını çoktan çıkarmıştı. Bıçağı masaya bıraktı ve gerisin geri siper aldığı kapı eşiğine geri döndü. Diğer garsonu dirseğiyle dürtüp kıkırdamaya başladı.

Bulaşıkçı ritüelini bitirdi, kocaman kırmızı şalteri indirdi. Makine çağlamaya, devasa tamburu yavaş yavaş dönmeye, pervanesi zangırdamaya başladı. Yan taraflarındaki havalandırmalardan ılık ve ekşi kokular yükselmeye başlamıştı. Garsonlar bulaşıkçının suratını görmüyorlardı ama gözlerini kapayıp bu sesleri bir senfoniyi dinler gibi dinlediğini biliyorlardı. Bulaşıkçının 400 kişilik servisi elleriyle yıkama derdinden kurtulduğu için bu kadar mutlu olduğunu sanıyorlardı. Elbette gecenin yükü kolaylamıştı ama makinenin de ayrı dertleri vardı. Bu kadar tabak çanak ve bardağı tek seferde, kırmadan, çizmeden dizmek büyük hüner demekti. Bulaşıkçı işinin hakkını verirdi. İşine saplantı derecesinde aşıktı. Hiç bir bulaşık yığını aynı makineye iki kere aynı muntazamlıkta dizilemezdi. Hepsinin yeri ayrı, hepsinin yeri özeldi. Ailesinde otomobil monte eden, duvar düzenler onaylamasa bile o da endüstriyel devrime bulaşıkları dizmesiyle katkıda bulunuyordu. Kafasında bu düşüncelerle makinenin önünden doğruldu, etrafına son bir kez gururla bakarken tezgahın üzerinde sırıtan kahvaltı bıçağını gördü. Dinine imanına küfredilmiş gibi dişlerini kenetledi, dudağını ısırdı. Masanın başına koşarken neredeyse tökezliyordu. Bir eliyle bıçağı aldı, diğer eliyle masaya okkalı bir yumruk indirdi. ”Lan!” diye bağırdı boş odaya. Nasıl görmemişti ufacık bıçağı, nasıl adapte olacaktı makinenin içindeki şahesere bu parça? Öyle alelade köşeden sıkıştırılamazdı içeriye, bütün denge bozulurdu. Hızlı adımlarla makinenin başına döndü, bir yandan iki parmağıyla bıçağın ucunu mıncıkladı. Tereyağı diye düşündü...Garip, bugün tereyağı servis edilmemiş olması lazımdı...Sinirleri çok bozulmuştu.

Bunları kendi kendine söylüyor, içinden küfrediyor sanmıştı ama eşikteki garsonlar dinlemişlerdi bütün tiyatroyu. Davetlerde bulaşıkhane olması onlar için veli nimetti. Her seferinde iş bittikten sonra bulaşıkçıya bu meslek şakasını yapar, sonra götü boklu bir kahvaltı bıçağı, bazen bir küllük veya çay tabağı için kendini harap edip bütün makineyi tekrar boşaltıp doldurmasını izlerlerdi. Bulaşıkçının işi uzundu. Makinenin içindeki bütün rafları indirdi, kasaları masanın üzerine koydu. Tek tek çıkartıyordu bulaşıkları...İçine izmarit doldurulmuş kuru yemiş kaseleri, biraya viski katılmış rakı kadehleri, kenarında ruj izi olan bir küllük...”Yuh!” dedi kendi kendine...

Eve vardığında hava ağarıyordu. 3 göz evinin iki yanındaki damları yıkan belediye dozerinin yanından geçti, işgal ettikleri arsa çocuk parkına denk geldiği için belediyenin dokunmadığı gecekondusunun kapısına vardı.

Kapıyı açınca burnuna kesif bir alkol ve havasızlık kokusu doldu. Kimseyle karşılaşmak istemiyordu. Mutfakta dayısını gördü. Mutfak masasına oturmuş, akşamdan kalma ağzı yarım açık, iki günlük sakalının kenarına salya sızdırıyordu. Üstünde yıllardır giyilmekten dirsekleri parlamış, dördüncü astarı görmüş kahverengi takımı, düğümü göbeğine kadar indirilmiş vişne çürüğü kravatıyla horulduyordu. Son takatini de üstü lekeli kravatı çıkarırken harcamış, çözmeyi de beceremeyip uyuyakalmıştı.

Masanın üzerindeki onlarca sanat galerisi kitapçıkları, fotoğraf sergisi broşürleri, mezunlar derneği duyurularının yanına sabah işe giderken aldığı gazeteyi bıraktı. Gözü masadaki bukle bukle kadın peruğuna ilişti, eline alıp burnuna götürdü, suratını ekşitti.

“Kalk yerine geç” dedi dayısına buzdolabına doğru yürürken.

Dayı kan çanağı gözlerini açtı.

“Nerde kaldın ya, hani makina vardı?”

“Tereyağ mı istettiniz siz?”

“Yoo...On gün önceki davetteydi o.”

“İyice dağıtmışınız bu sefer.”

“He ya, uzun sürdü...bak ama bunu cebe attım çıkarken” dedi ve cebinden küçücük bir saksının içine dikilmiş avuç içi kadar bir kaktüs çıkardı.

“Vestiyerde duruyordu bu...”

“He ya, anan da kürk aşırdı bir tane...” diyip öksürmeye başladı.

“Allah aşkına küllükteki ruj lekesi neydi?”

Kahkaha atmaya başladı dayısı. “Madam sapıttı bu sefer...ordövrlerle şarap, pastayla köpüklü şarap...bir de en son viski dağıtılınca...küllüğü kadeh zannetmiş...”

“Şu peruğunu havalandıralım” dedi dayısı masadan ağır ağır kalkarken ve “Yakında var mı başka davet?” diye sordu.

Tel dolabın yanındaki takvime baktı bulaşıkçı. “Çarşamba Yunan konsolosluğunda kadın fotoğrafçıları sergisi var...”

Dayısı yer döşeğine varmıştı bile çoktan.

3 göz gecekondu halkı davet edilmedikleri davetlere girerlerdi. Çoluk çocuğa kuru pasta ve şeker, muhabbet kuşlarına kuruyemiş araklarlar, dayı bıkmadan, madam bıktığından her nevi alkolü tüketir, davet edilenlerin vestiyerde unuttuğu ceketlerin ceplerine kaktüs, sağlamsa çatal, bir keresinde altın bilezik, genellikle çakmak, sigara paketi, kalem, broşür vesaire koyar eve dönerlerdi.

Bulaşıkçının hayalinde makine mühendisi olmak vardı

İstasyon

Masanın başında üç kişilerdi.

En solda hacı meyhaneci oturuyordu. Kendini bildi bileli gözlerine karalar indiren bir baş ağrısından şikayet ederdi. Hekim efendi karasu hastalığı demiş, çok ışıkta ve gürültüde durmamasını tembihlemişti. Hepi topu 4 lüks lambasıyla aydınlattığı meyhanesi her zaman loştu fakat gürültüye bir şey yapamıyordu. Her gece eve ağrıdan gözleri yaşlı döndüğünde eşinin dostunun yalvarmalarına kulak asmaz, meyhanesini asla başkasına emanet etmezdi. Hakkını vermek lazım, işine karşı titizdi ama ağrılarının bile önüne geçen bu hırsın asıl nedeni komi hesap kitapla, aşçıbaşı terazinin kantarıyla oynar diye duyduğu evhamdı. Her sabah meyhanesini bizzat açar, son sarhoş hamalın küfesine yerleştirilinceye kadar işin başında dururdu. Meyhane gürültüsü her gece sonunda başına ağrı olarak saplana saplana bütün hafta birikir bir daha da geçmezdi. Yaşlı kalbi yarım sürahi şaraba dayanamayan köy muhtarının cenazesine katıldığı gün bir mucize gerçekleşti. Ne hikmetse meyhanenin gürültücü müdavimleri çıt çıkarmadan namaza durduklarında meyhanecinin ağrılarından eser kalmamıştı. İlacı tenhanın değil, aynı kalabalığın sessizliğiydi. Ya On Emir’e karşı çıkıp her hafta birinin canına kıyacak, ya da ağrılardan mustarip kafasını kullanacaktı. Velhasıl meyhaneci her cuma cami kubbesinin altında bir araya gelip sessizce niyaz eden meyhane müdavimlerinin arasına ilaç niyetine usul usul sokulmaya başladı. Kaderin cilvesi bu ya, cuma namazı gavur meyhanecinin dermanı olmuştu. İşte bu yüzden yıllardır onu her cuma en ön safta gören köy halkı meyhanecinin imana geldiğini zannedip, ona hacı lakabını bahşetmişleri. Baş ağrısı azalmasına azalmıştı ama vicdan azabına da bir çözüm gerekirdi.

Ortada oturan meyhanecinin sakar komisiydi. Sanki zembereği kurulmuş gibi hafta sonları bir, hafta içleri iki saatte bir elindeki tepsiyi yere düşürür, pilaki piyaz pilav, kap kacak, çatal bıçak ne var ne yoksa yerde patlardı. İşin aslı sakar filan değil, emir kuluydu. Müdavimlerin içki sohbeti harlanıp gürültü meyhaneciye iğne gibi saplanmaya başlamadan, patronunun talimatı üzerine elindeki tepsiyi çaktırmadan yere bırakıverirdi. Korkunç şangırtı akşamcıların gürültüsünü bıçak gibi keser, kendilerine geldiklerinde daha kısık sesle kaldıkları yerden devam ederlerdi. Gürültünün yine tavan yapması kalabalık günlerde bir, boş zamanlarda iki saati bulur, vakit geldiğinde komi tepsiyi bir daha yere bırakırdı. Meyhanecinin bir nebze olsun kafasını dinlemesini sağlıyordu ama ahalinin gözünde sakardı ve köy kuruldu kurulalı sakara kız verilmezdi.

Üçüncüsü köyün edepsiz feylesofuydu. Yaşıtlarından yıllar önce okuma yazmayı sökmüş, saban yerine kalem, bağ bağca yerine ilim irfana dalmış, bir zamanlar köy ahalisinin medar-ı iftiharıydı. Hele hele yazmaya karar verdiği kitabı duyan köylüler muazzam ümitlenmiş, köyün şanının yürüyeceğini, çevre köylerin kıskançlıklarından çatlayacaklarını düşünmüşler, hatta Kaymakam Bey’in takdirlerini bizzat sunmak için köyü ziyaret edeceğini iddia edenler bile olmuş. Ensesinde ahalinin nefesi, bağ evine kapanıp şaheserini yazmaya başladıktan ondört yıl sonra hanımı kahrından ruhunu Azrail’e, feylesof da altıyüz küsur sayfalık ilk nüshasını matbaaya teslim etmiş. Aksilik bu ya, günbegün artan heyecanından dolayı kitabın adını ‘Tenasüh’ yerine ‘Tenasül’ yazınca önce bütün köyün alay konusu olmuş, derken çevre köylerde ibret olarak gösterilmiş, en sonunda da Kaymakam Bey’in makamında vatandaştaki ahlak yoksunluğu nutuklarında anlatılmış. O günden sonra ne köy ahalisi feylesofun yanına yanaşmış ne de ağzından bir kelime duyan olmuş. Elinden kalemi bırakıp, kendini meye vermiş.

Gelen trendeki çığırtkanın sesiyle irkildiler;

“Ey ahali! Duyduk duymadık demeyin! Yedi düvelin en muhteşem gösterisi Babil vilayetinden köyünüze teşrif etmiştir!

Altı balık üstü kul Gahşigar’ı, çıplak elleriyle yeni dünya öküzünü tuş eden alt dudağı yerde üst dudağı arşta Marûni’yi, acar kahraman Alâeddin’in cihanın merkezinden çekip çıkardığı, ovdukça içinden üç dileğe derman olan ecinnisinin çıktığı efsunlu lambayı kendi gözlerinizle görün!”

Neyse…Ne diyorduk?

 

“Bu topraklarda iki şey değerlidir: hikayeler ve sıcak.

Buraları hayal kurmak için fazla sıcaktır. Hikayelerin amacı hayal kurmayı kolaylaştırmak, kapıları aralamaktır. Hikayeler hiç bir şey söylemez, ihtimalleri çoğaltırlar. 

Hikayenin araladığı kapıdan süzülüp istediğin yöne uçabilmek için ne zeka gerekir, ne dikkat. İhtiyacın olan sadece sabırdır. Sıcağa ne kadar tahammül edersen hikayeyi o kadar fazla dinler, o kadar fazla kapı aralarsın. Sıcağa dayandıkça olasılıklar sonsuz olur.

 

Devam edeyim mi anlatmaya? Sabrın var mı sonuna kadar dinlemeye?

 

Hikayelerde aslolan isimlerdir. Hikayeler der ki; canlı veya cansız, ruhlu veya ruhsuz, bir şeyin ismini bilirsen ona hükmedersin. Sence demir, ejderhanın nefesinden koruyabilir mi eti? Peki ya aşk ejderhaya kılıç savurmaya yetecek cesareti verir mi? Elbette hayır. Muzaffer şövalye ejderhanın ismini bilendir. Batı hikayeleri söylemez bunu.

Doğu hikayelerinde şövalyeler yoktur ama Zerdüştler vardır. Ateşperez Zerdüştlerin en büyük korkusu ateşten yaratılmış olan Anka kuşudur. Ejderhadan hallice Anka kuşu ölümsüz değildir ama her gün küllerinden yeniden doğar. Tutiname’de bir papağan anlatır Anka kuşunun ölümünün gerçek hikayesini. Anka kuşunun yerküreden eski ismini öğrenen 7 yaşında bir velet son vermiştir hikayeye.

İsmini bildin mi özünü bilirsin. İsmini bildin mi yaratır, yok edersin. İsmini bildin mi değiştirirsin. Ama unutmaman gerekir ki, bir şeyi değiştirdiğin zaman hikayenin kalanındaki denge de değişir. Bir yerde açtın mı kapıyı, cereyan başka bir pencereyi  kapatır. Hikayenin kanunu budur. Sessizlik olmadan sözün, karanlık olmadan ışığın, ölüm olmadan yaşamın bir anlamı yoktur.

 

Burada ismimizi bizden alabilmek, bizi değiştirmek için çok uğraştılar.  Hikayemizin her tarafından çekiştirdiler. Bir yerde ateş yaktılar, diğer yer gölgede kaldı. Bir bez parçasını göndere çektiler, beri taraf kefensiz kaldı. Birine medeniyet dediler, komşusu haysiyet diye yakardı. 

 

Şövalyeler ismimizi bizden alabilmek için binyıllardır hikayeler anlattılar. Yarısına inanacak kadar erdemli, hangi yarısına inanacağımızı bilecek kadar eskiydik."

Mutlu Noeller

Onları o geceden çok daha önce tanımıştım aslında.

Kadını yolda kalan bir araba için ağustos sıcağında plastik hortumla başka bir arabadan benzin çekerken, adamı da mucitlik yaparken görmüştüm ilk defa. Tıkır tıkır çalışan oyuncaklar yapardı torunlarına. Benim daha otomatik diyemediğim yaşlarda, onun torunlarının kendi giden arabaları vardı.

Ama ‘onları’ ilk defa o gece gördüm.

Benim için o günden önce dede ve nine figürleriyle anılmayacak değerler vardı. Mesela dedem ve anneannem öpüşmezdi. 50. evlilik yıldönümlerinde adamın karısının ince dudaklarına kondurduğu dolu dolu öpücükle görmüştüm onları ilk defa. Eğer hayatımda tek bir tablo yapma şansım olsaydı, öpüşen o iki yaşlı insanı resmederdim. Onlar çok yaşlıydı ama sanki beraber hiç yaşlanmamışlardı.

Zihnimde o tablonun son fırça darbesini de attıktan sonra yaşlanmaktan bir daha hiç korkmadım. Çok sigara içen veya iyi araba kullanan yaşlılar her zaman beni hayata bağladı. Dövmeli bir dede, kekeme veya r’leri söyleyemeyen bir babaanne kadar olmasa da, hep mutlu etti beni.

O adam ve kadını görmeden önce ihtiyarları hep tek başlarına hayal ederdim. Hasbelkader şehir trafiğinde evine dönen adamı bekleyen karısı veya keyif sigarası içen kadına söylenen kocası olabileceğini hiç düşünmemiştim.

Adam kariyerine tofaş fabrikasında başlamıştı. İlk mesaisinden 15 yıl sonra dolma kalemini cebine, 25 yıl sonra kol saatini bileğine takarak artık adı fiat olmuş fabrikadan emekli oldu. Hayatımda gördüğüm en iyi araba kullanan insandı. En sarsılmayan arka koltuk onun arabasında olmasının yanı sıra, arabayı söküp bir daha birleştirecek kadar iyi bilirdi her yerini.

Kadın hayatında hiç sigara içmedi. Neredeyse her gün aynı çatıyı paylaştığı dört çocuğu, iki damadı, iki gelini ve torunları da hiç içmedi. Dört dili ana dili gibi konuşur, pasif içicilik ne demek bilmezdi.

Kansere yakalandı bir ağustos sıcağında ve 7. torununun okula başladığını göremeden üç ay içerisinde öldü. Sadece hayatının ilk ve son üç ayı yerinde oturdu. Kalan zamanında hep ayakta, hep koşuşturmadaydı. Hep yardıma ihtiyacı olan yolda kalmış bir araba, evdeki 16 kelle ve iki köpeği atlatmayı başarmış kovalanması gereken bir hırsız, uğramadılar diye sürekli darılan bir kaynana kapısı, ev anahtarını unutmuş sarhoş bir tanıdık veya yemek yapmayı sevmeyen bir gelin vardı. Çok iyi ve çok severek yemek yapardı. Evdeki sayısız boğaza allahın her günü, günde üç öğün yemek yaparken, pişmiş sarımsak ve soğandan midesi rahatsız olan kocasına ayrı bir tas çıkarmayı ihmal etmezdi. 

Hızlı adımlarla göçüp gittiğinde bu dünyadan, kocasının ruhu çok aç kaldı.

Ben hiç, hıçkıra hıçkıra ağlayan yaşlı birini görmemiştim.

Hep yaşlılara ağlanırdı.

Karısı öldükten sonra her gün her tarafta ağır ağır adımlarla dikkatlice aradı onu, her günün sonunda hıçkıra hıçkıra usanmadan ağladı.

Evini, odalarını, anılarını her gün adım adım yürüdü, gördüğü her boşluğu karısının bir fotoğrafıyla doldurdu. Duvarlarda yer kalmayınca sanatçı kayınbiraderine büstünü yaptırtmak istedi. Adamcağız daha fazla üzülmesin diye kayınbirader kabul etmeyince sanat okulundan bir öğrenci buldu, kayınbiraderinin yıllar önce yaptığı yağlıboya tablosunu tavan arasından çıkartıp başucuna astı. Onu göremediği her an sanki ondan uzaklaşıyormuş gibi hissediyordu.

Dün gece adam da vefat etti.

Ben hiç, biri öldükten sonra ‘kavuştu’ denildiğini görmemiştim.

Hep kurtuldu denilirdi.

Herkes biliyordu karısına kavuşmak için adım adım ilerlediğini ama kimse bu mutlu kavuşmanın ailesinin yüzyıllardır kutladığı en kutsal doğum gününde olacağını tahmin etmemişti.

Vira Bismillah

Biri lokman hekim, biri terzi, diğeri marangoz üç mümin kutsal yolculuklarının yedinci gününün gecesinde bir göl kenarında soluklanırlar.

Kafir gözlerden ürktüklerinden gece nöbete dururlar. İlk mümin ateşi harlamak için kenara istifledikleri dal parçalarından birini alır, keskisiyle yontmaya başlar. Gözlerine uyku düşmeden keskisini cepkenine kıvırır, diğer mümine devreder nöbeti. İkinci mümin yerdeki nefes kesen ilahe biblosunu görür, aşka ve edebe gelir, çuvalından çıkarttığı kumaş parçalarıyla üst baş diker avuç içinden küçük çıplak bibloya. Güzelce giydirir, nur içinde bırakır bulduğu yere. Rengarenk rüyalara dalmadan önce son mümini uyandırır. Nöbeti devralan lokman hekim basma bezler içindeki bibloyu görünce dayanamaz, huşu içerisinde hayat öpücüğü verir ilahenin ahşap dudaklarına.

“Bana hayat verdin hekim başı, ben de sana üç dilek hakkı veriyorum.” der dile gelen ilahe.

“İlk dileğim arayışımın hiç durmamasıdır. Bir nefesimde bile ‘ben oldum’ çıkmasın ağzımdan.

İkinci dileğim gözümün hiç kapanmamasıdır. Hiç inmesin göz kapaklarım ki, bir an bile karanlıklar girmesin seninle arama.

Son dileğim ise her sabah güne evvelsi gece hiç olmamış gibi başlamamdır. Ocağıma şer çöken geceleri hatırlamayayım ki, sabahında intikam ateşi yanmasın bedenimde.” der.

İki inanan sabah uyandıklarında üçüncüyü bulamazlar yanlarında. Kara kara düşünürler, lokman hekimin kutsal yolculuklarından caydığından endişe duyarlar.

Susar, susuşurlar. Hekimsiz yol gözlerinde büyür, yoldaşlarının akıbetini merak eder, bir mucize düşlerler. Düşünmek ve kendini yok etmek arasındaki ince çizgide sıkışıp kalmışlar, bir ömür ayrılamamışlardır suyun başından.

Bir mümin balık gibidir. Yaşam boyu büyümesi hiç durmaz ve gözlerini hep açık tutar. Hatırlamaz, bu yüzden düşünmez ve maalesef sadece bilir.

İnanan, hep bir mucize düşünür. Aynı ozan Arion’un servetine el koymak isteyen korsanların gazabından korunmak için Apollon’a bir türkü çığırdığı ve Apollon’un kutsadığı balıkların kendisini kurtarmasını düşlediği gibi.

O balıklar, Tanrı dünyayı yarattığı yedinci günün gecesinde gökyüzünü dizerken yıldızların parlak derilerini kıskanmış ve onlara benzemek istediklerini söylemişler. Tanrı yıldızlar gibi parlak derilere sahip olmanın karşılığında onlar gibi sonsuza dek konuşamama şartıyla dileklerini kabul edeceğini söylemiş.

Balıkların kibiri komiktir.

Arion’un türküleri trajiktir.