Bahar

İlk defa altı yaşında doya doya bakabilmişti kendine.

Köye bahar zamanı tozlu otobüslerle tertemiz turistler gelirdi hep. Adı sanı belli

olmayan oyun arkadaşlarıyla yorgun otobüslerden inen heyecanlı turistlerin

etrafına üşüşürlerdi. Kocaman mavi gözlü turistlerin etrafında kara kuru düzinelerce

çocuklardan biri olurdu.

Beş yaşındayken turistlerden birine elindeki küçük kağıt parçasını uzatarak “Foto

adres! foto adres!” diye bağırmıştı. Rehberleri sağolsun, konuya hakim turist fotoğraf

makinesini çıkartıp fotoğrafını çekmiş, kağıt parçasını alıp kendi cebine koymuştu.

Bir sene sonra altı yaşına bastığında sonunda getirmişti postacı zarfı. Heyecanla

yırtıp açtı, içinden kendi fotoğrafını çıkardı. Ne kadar hayret etmişti, ilk defa o zaman

doya doya bakabilmişti kendine. İki göz evlerinin arka bahçesindeki sedire uzanmış,

kendini seyretmişti doya doya.

Köy mektebinden 9 yaşında alındığı zaman “Oh” demişti, “Bundan sonrası hep tatil.”

Hiç bakamadı güneşin doğuşuyla çekip çıkartıldığı dağınık yatağına doya doya. Güneş

batarken tarladan bitmiş şekilde döndüğünde, yatak hep toplanmış olurdu.

Hiç doya doya bakamamıştı ilk defa evlendiği gün köy meydanında gördüğü karısının

duvağın arkasına saklanmış utangaç yüzüne.

Başlık parası için fazladan istedikleri iki öküz yüzünden dünyaya küsen anasının elini

doya doya öpememişti. Tarlada yıllarca güneşin altında güttüğü o öküzleri doya doya

hiçbir zaman sevememişti.

Doya doya sevdirememişti babasına ilk kız evladını, doya doya helalleşememişti en

büyük oğlu askere giderken, doya doya “Vatan sağolsun” diyememişti ortancası

askerden döndüğünde.

6 yaşında kendine doya doya bakan çocuğun uzandığı sedire bakıyordu şimdi o

tepeden.

Bir türkü tuttururdu doya doya uzaklara bakarken,

“Bahar geldi kendimi seçtim,

Kuşlar uçtu kendimi aştım.”

Pat! Pat!

Bir öğlen çiçek pasajı'nda biraya oturmuştum. Öyle birisiyle

dertleşmeye, neşe bulmaya filan değil, hiç bir beklentim olmadan, tek

başıma. Çiçek Pasajı'nın öğleni sıcak olur, bira çekilir bir tek. Hele

tek başına, bomboş zihinle ve beklentisizsen. Ben içtikçe etraf sarhoş

olmaya  başladı. Tek başına içmenin en boktan tarafı budur, etrafın

sarhoşluğu huzursuz eder seni. Huzursuz eder çünkü tokuşturulmayan her

kadeh, tek başınalığına tehdittir. Kalktım, Ağa Camii'ne doğru yürüdüm

sallana sallana. Bir sigara yaktım yolda, biraz rüzgar, biraz ben,

nefes çeke çeke ilerledik.

Aç karnına içilen biranın üzerine en iyi hoşaf gider. Bilinen en eski

menü. Tarih Mezapotamya'da başlar ve bal hoşafının yanında içilen

biralarla yazılmıştır. İstanbul'da hoşafın en iyisini Hacı Abdullah

yapar, Ağa Camii'nin sokağındadır yeri. Turistler patlıcan hoşafına

şaşırır, ama en iyisi şeftalidir. Höpürdeterek içenlerden zerre kadar

zevk  almadığım hoşafı, höpürdete höpürdete içtim. Dışarı çıktım, tam

karşımda ayakkabı boyayan bir çocuk vardı. Hani hepsi birbirine

benzeyen, bıraksalar kürdan gibi kollarıyla dağları devirecek

çocuklardan. "Boya bakalım" dedim, koydum sandukasının üzerine sağ

ayağımı. Niye oradayım, ayakkabım boyanacak ayakkabı bile değil.

Bilmiyorum. Çok ufak, muhtemelen oyun niyetine kendi kendine yaptığı

tahta sandukasının üzerinde işte kocaman ayağım. Hızlı yapıyor işini,

ne yaptığını bilmiyor, istemeden yapıyor. Ne hikayeler vardır kim

bilir dedim. Sandığın yanındaki minik bir çekmece ilişti gözüme,

hikaye duymaya niyetim yoktu ama sessiz de kalmak istemez ya insan

bazen, "Ne saklıyorsun orada?" dedim. "Orası mesai dışı abi" dedi,

kaldırdı kafasını ağzından taşan dişleriyle gülümsedi bana. "Yahu

senin mesain nedir ki dışına birşey atıyorsun?" dedim, kirli

ellerinden biriyle sandukaya vurdu. Pat pat! "Bu mesaim abi" dedi,

daha kirli, beyazı unutmuş, kaldırım rengi boya bezini tutan diğer

eliyle çekmeceyi açtı. Tak, tak! "Bu da mesai dışı abi." dedi. Bana

bakmıyordu bu sefer ağız dolusu gülümsemeyle. Gözleri çekmecenin

içindeki oyuncak helikopterdeydi. Ben de baktım kırık helikoptere.

Mesai dışı helikopter. Muhtemelen adını doğru telafuz edemeyecek

yaştaki boyacı çocukla, bitmeyen bir süre, sessizce baktık

helikoptere. Ben illaki gittim bir yerlere de, o daha uzağa gitti

binip o helikoptere. Yaşamadığı çocukluk muhakkak vardı da, uğrayacağı

yerlerden biri de hiç yaşayamayacağı gençliğiydi belki de. Çocuk öyle

bir sustu ki, sanki bitmesini istemediği mutluluk vardı o çekmecenin

içinde. Çekmece hiç kapanmasın istedim.

Pat! Pat!

"N'oldu!?" der gibi baktım kırış kırış suratına. Kaldırdı kafasını,

"Değiştir abi." dedi gülümseyerek. İndirdim sağ ayağımı, solu uzattım.

Vicdan

En öndelerdi.

Her zaman en önde. Adam, kadından bir adım önde.

Niyeti bakışları karşılamak, temsil önemli.

Kadın hiç kıpırdamadan,

“Kabul görme ihtiyacı insanı zayıf kılıyor.” diyor.

Adam,

“Pişman olduğun bir şey var mı?” diye soruyor.

Kadın,

“Vicdanım olması.” diyor.

Adam bir adım geri atıyor.

Kadın çözüm istiyor. Çok büyük çözümler istiyor.

Adam bu çağrıyı duyuyor,

“Sana direnen durağan düşünce kalıplarını aştın mı, elde ettiğin şey çözüm olur.” diyor.

“Aşk budur işte.”

Kadın ilk defa dönüp, onun yüzüne bakıyor,

“Nedir?”

“Hayatta kalmaktır.”

Kadın tekrar dönüyor arkasını.

Yüzü kızarıyor, ama adam görmüyor.

Matta

İstediklerimizi ele etmenin üç yolu vardır.

Aramak, dilemek ve kapısını çalmak.

Ararken tek başınasındır.

Dilerken aşağıdasındır.

Kapısını çalarken azimlisindir.

O yüzden çaba ve dikkatle ararsın.

Güven ve alçakgönüllülükle dilersin.

Kapıyı ağırbaşlılık ve sabırla çalarsın.

Ve,

Her zaman

Azim aşağıda olmaktan iyidir.

Aşağıda olmak hiçbir şeyden,

Hiçbir şey tek başına olmaktan.

“Dileyin size verilecektir, arayın bulacaksınız, kapıyı çalın size açılacaktır. Çünkü her dileyen alır, arayan bulur ve kapı çalana açılır.”

Matta 7:7