Sevgili Julia;
Biliyorum beni bekliyorsun. Biliyorum bana
ihtiyacın var. Beni bekleme. Ben gelmeyeceğim artık.
Sen beni, dışardakiler bizi anlamadı. Ben sen
değilim. Biz aynı bedene hapsedilmek zorunda bırakılan iki kimliğiz ve bu zorundalık
yordu artık beni. Hiç bir hikaye böylesine bir yorgunlukla ilerleyemez. Hikayemizde
yorgunluk, geçmişimizde hayal kırıklıkları var. Bu hayal kırıklıklarıyla sorun
çözme değil, sorun yaratma kabiliyetimiz oldu.
Bana ihtiyacın olduğunu kim, neden karar verdi
bilmiyorum. Sanırım bir korku. Benim girebileceğim sokaklar vardı senin etrafından
dolaşmak zorunda olduğun, benim bağırabileceğim kelimelere sen kulaklarını kapatmak
zorundaydın, senin bir aksanın vardı benim hiç alışamadığım. Bu birliktelik
yıkıcı oldu sanki değil mi?
Ağır gelmesin bu sözlerim sana. Kendine bir
sor, her sabah aynaya baktığında beni mi görüyorsun, kendini mi? Hiç omuz omuza
bizi görebildin mi o yansımada, yoksa aksimizde bana suratını mı çeviriyorsun? İşte
bu düşünceler git gide yıktı beni. Birbirini düşünmenin temel düşünüş biçimi
olması gerekirken, ayrı tutulmak zorunda bırakıldık. En baştan tek nüfus kağıdı
bahşetmişler bize. Önce benim adım, sonra senin. En sonunda ikimizin soyu. Halbuki
biz aynı soydan olmaktan öteyiz. Senin azınlığının benim yalancı çoğunluğuma
ihtiyacı olmaması gerek. Benim tek görevimin kem gözlere siper olan bir kimlik
olmaması lazım. Ben senim zaten, sen de ben. Bu ayrılık, bu yalancılık çok
yordu artık beni. Benden önce annenin okuldaki, babanın askerlikteki isimleri
belki de isyan etmedi ama ben artık sadece seni sıkıştığın anlarda kurtaracak
isim olmak değil, bir olmak istiyorum.
Sakın yanlış anlama, isyanım aynı bedene iki
kimlik sokmaya çalışan babamıza değil -babamız diyorum bozulmuyorsun değil mi?-
Kırgınlığım bizi bu mecburiyete sokan bütün tek isimlilere. Tek isimliler
kulağa komik geliyor belki ama komik olmayan onların etraflarına çizdikleri
çember. Tarih boyunca tek isimlilerin, tek milletlilerin, tek bayraklıların, tek
tanrılıların etraflarına çizdikleri çember. Sevdiğimiz şarkının da dediği gibi,
ya içinde ya da dışında olmak zorunda bırakıldığın o çember. Onların çemberine
girebilmek için bana, senin çemberinde kalabilmen için kendi ismine ihtiyacın
oldu her zaman.
Ben yokum artık. İnan bana çok daha iyi
böylesi, 60 yıldan fazladır biraz kendin biraz ben olma çabası yormadı mı seni?
Beni sadece isim olmak bile yordu, etten kemikten olan senin hissettiğin
ağırlığı düşünemiyorum bile. Benim artık olmamam yalnız başına kalman demek
değil. Artık sen birsin. Tek kafa, tek kimliksin. En azından ben öyle olmanı
diliyorum.
Lütfen daha fazla bekleme beni, zamanın gövde
gösterisine yenik düşmüş olursun sadece. Ben gelmeyeceğim artık. Doya doya yaşa
kendi ismini, kendi kimliğini.
Bana ihtiyacın olmadığı bir dünya diliyorum.
Sevgiler,
Hülya.